انتخابی پرحاشیه از سوی فدراسیون فوتبال؛ گزینه پنجم پیکان چگونه نفر اول تیم امید شد؟!

به گزارش اطلاعات آنلاین، در روزهایی که حضور کلارنس سیدورف در ایران و ابهامات درباره احتمال همکاری او با باشگاه استقلال، علامت سؤال‌های فراوانی را برای فوتبال‌دوستان به‌همراه داشته است، فدراسیون فوتبال با یک تصمیم بحث‌برانگیز دیگر توجهات را از پروژه مبهم سیدورف به سمت تیم امید منحرف کرد. جایی که پس از ماه‌ها وقت‌کشی، جلسات بی‌نتیجه و گمانه‌زنی‌های فراوان – که هنوز کسی نمی‌داند چقدر فنی یا غیرفنی بوده‌اند – ناگهان نام امیدرضا روانخواه به عنوان سرمربی جدید این تیم اعلام شد.

رسانه رسمی فدراسیون فوتبال نیز با آب‌وتاب تلاش کرد تا به این انتخاب رنگ و بوی حماسی ببخشد و روانخواه را پایان دهنده چند دهه ناکامی در راهیابی به المپیک معرفی کند. اما سؤال اصلی همچنان بی‌پاسخ مانده است: روانخواه چگونه به این جایگاه رسید؟

برای یافتن پاسخ، باید به استعفای مجید جلالی، مدیر فنی سابق فدراسیون، اشاره کرد؛ کسی که یکی از دلایل کناره‌گیری‌اش را همین فرآیند مشکوک انتخاب سرمربی تیم امید می‌دانست. جلالی به‌خوبی واقف بود که کمیته فنی فدراسیون بیش از آنکه کارکردی راهبردی داشته باشد، نقش دکوری بی‌اثر را ایفا می‌کند.

از میان گزینه‌های مطرح در دوران حضور جلالی، هیچ‌کدام به‌طور جدی در کمیته فنی بررسی نشدند. مهدی رحمتی برای قبول این پست شرط آوردن اسپانسر را گذاشته بود که با مخالفت جلالی روبه‌رو شد. دیگر گزینه‌های مطلوب جلالی به ترتیب یحیی گل‌محمدی، مجتبی حسینی و سعید دقیقی بودند. گل‌محمدی تمایلی به این حضور نداشت و در فدراسیون نیز مخالفان جدی داشت، حسینی به‌دلیل نگرانی از خدشه‌دار شدن مسیر مربیگری اش این پیشنهاد را نپذیرفت و دقیقی نیز که تا پای مذاکرات رفت، در نهایت کار باشگاهی را ترجیح داد.

چند مربی خارجی بی‌نام‌ونشان هم در فهرست بودند که همگی توسط کمیته فنی رد شدند. حتی نام بوژوویچ، سرمربی سابق و ناکام استقلال نیز مطرح شد، اما این بحث جدی دنبال نشد.

با جدایی جلالی، دست کمیته فنی برای اجرای تصمیمات مدنظر بازتر شد. امیر قلعه‌نویی، سرمربی تیم ملی بزرگسالان، در عمل خواهان نظر نهایی در انتخاب سرمربی تیم امید بود. اگرچه این موضوع از سوی خودش هرگز علنی نشده، اما بسیاری در فدراسیون معتقدند قلعه‌نویی نقش اصلی در انتخاب روانخواه ایفا کرده است، به‌ویژه پس از آنکه آنتونیو مانیکونه دستیار ایتالیایی اش را به‌عنوان مدیر فنی تیم امید معرفی کرد. البته برخی منابع به خبرنگار ما گفته‌اند که گزینه نخست قلعه‌نویی برای این پست مهدی رحمتی بوده است.

اما پرسش مهم اینجاست: آیا روانخواه واقعاً بهترین گزینه برای هدایت تیم امید بود؟ آیا صرفه‌جویی مالی و کم‌هزینه بودن این گزینه، فدراسیون را به این انتخاب سوق داده است؟ روانخواه آخرین بار با تیم هوادار به لیگ دسته اول سقوط کرد و کارنامه‌ای قابل دفاع برای نشستن بر این نیمکت مهم ندارد. حضور پرابهام او در عرصه‌های فنی و مدیریتی فوتبال پس از پایان دوران بازیگری‌اش نیز همواره محل سؤال بوده است.

چطور در فوتبالی که بسیاری از مربیان باسابقه و شایسته‌تر از این فرصت محروم مانده‌اند، چنین نیمکتی به روانخواه می‌رسد؟ پاسخ این سؤال شاید در روابط او با محمدمهدی فروردین، نماینده مجلس و همشهری‌اش، نهفته باشد؛ کسی که گفته می‌شود در مسیر تیم‌دار شدن روانخواه نقش مهمی ایفا کرده است. البته فروردین این موضوع را در جمع خبرنگاران تکذیب کرده، اما کمتر کسی در فوتبال این ارتباط را نادیده می‌گیرد.

فروردین رییس فراکسیون ورزش مجلس در خصوص شایعه حمایت او از امید روانخواه برای انتخاب به عنوان سرمربی تیم امید، عنوان کرد: «این موضوع همانطور که گفتید شایعه است؛ شایعه پیرامون همه افراد وجود دارد. اینکه یک شایعه به واقعیت تبدیل شود باید ریشه‌یابی شود. مطمئن باشید تنها جایی که صدای شایسته‌ها در حوزه ورزش شنیده می‌شود، مجلس است. سابقه ورزشی من مشخص است. مدارک تحصیلی من هم مرتبط با ورزش بوده و تخصص من در حوزه فوتبال بوده است. قبل از اینکه به مجلس بیایم در لیگ یک مربی بودم و در بالاترین سطح مدرک مربیگری دارم و همین الان حاضرم پا به پای این مربیان بروم و در کلاس‌های مربیگری شرکت کنم.»

این تکذیب در حالی اتفاق افتاده که یادآوری مصاحبه چند ماه قبل رییس هیات مدیره باشگاه پیکان گویای حقیقتی دیگر است. بیت‌الله رضایی درباره حضور روانخواه روی نیمکت پیکانی ها در برنامه زنده تلویزیونی گفته بود: «روانخواه را فروردین به ما معرفی کرد! او گزینه پنجم ما بود و …!»

با این اوصاف و با توجه به عدم شفافیت در فرآیند انتخاب سرمربی تیم امید، فدراسیون باید خود را برای موجی از انتقادات گسترده آماده کند. مهدی تاج، رئیس فدراسیون، موظف است به‌طور شفاف دلایل این انتخاب را برای افکار عمومی روشن کند تا در صورت تکرار ناکامی‌های دوره سرمربیگری رضا عنایتی، مجالی برای فرافکنی و شانه خالی کردن باقی نماند.