چرا این کنکور را حذف نمی‌کنید؟!
محمّدعلی فیاض‌بخش – روزنامه اطلاعات: کنکور را حذف نمی‌کنیم، زیرا یک زنجیره‌ی غذایی به هم می‌خورَد؛ زنجیره‌ای که یک سرش کلاس‌های اضافی و کتاب‌های اضافی است و سر دیگرش درآمد میلیاردی؛ …و...
محمّدعلی فیاض‌بخش – روزنامه اطلاعات: کنکور را حذف نمی‌کنیم، زیرا یک زنجیره‌ی غذایی به هم می‌خورَد؛ زنجیره‌ای که یک سرش کلاس‌های اضافی و کتاب‌های اضافی است و سر دیگرش درآمد میلیاردی؛ …و میان این دوسر، لشکری از بندبازان در صراطی تیز و باریک که این سویش سعادت است و آن سویش شقاوت!
کنکور را حذف نمی‌کنیم؛ علی‌رغم ده‌ها بار وعده در بیش از یک دهه؛ زیرا در اقیانوس بیکرانه و مواج آموزش و پرورش کشورمان، ساحل امنی به‌نام آموزش و پرورش فنی و حرفه‌ای نداریم.
کنکور را حذف نمی‌کنیم؛ زیرا اصولاً فرهنگ کار و فن و هنر در سیطره‌ی بی‌رحم تئوری‌خوانی و مدرک‌پردازی و پایان‌نامه سازی مجال تنفس و حیات ندارد.
کنکور را حذف نمی‌کنیم؛ چرا که «برنامه»ای برای نوجوان در سه سال پایان دبیرستان نداریم؛ همان بهتر که او را در محاصره‌ی کتاب‌های رنگارنگ و طبقه‌بندی‌شده نگاه‌داریم و در سال دوازدهم، در قرنطینه‌ی اردوگاه‌های درس اجباری در اتاق‌های گاز منجمدسازی مغز و فرسوده‌سازی روح و روان، به مسلخ رقابت‌های کشنده و استرس‌های جانکاه بکشانیم.
کشتی کنکور، به ساحل اعلام نتایج نرسیده و مسافران دریازده را پیاده نکرده، دوباره سوت می‌کشد برای سوارکردن گم‌شدگان لبِ دریا، تا با باد شرطه و شلاق شرط و شروط، دوباره بربندند محمل‌ها! …و در این کشتی‌سواریِ پناه‌جویانِ سواحلِ خیالی، کجا دانند حال سرنشینان را، سبکباران ساحل‌ها؟!
چندروزی بازار مصاحبه‌های بامزه و غافل‌گیری‌های شوک‌آور، گرم خواهدشد:
«راستی فکر می‌کردی به چنین رتبه‌ای دست یابی؟»
«نه، اصلاً! ولی لطف خدا و زحمات پدر و مادرم و البته روزی بیست ساعت درس‌خواندن نتیجه‌اش را داد!»
منتظر بمانیم تا بیلبوردهای شهرمان دوباره پر شود از اعلام نتایج گهربار و شق‌القمرهای مافیاهای کنکوری که:
«بعله! این هم نتایج مشعشع امسال! ببینید! همه‌ی رتبه‌داران، بره‌دانش‌آموزانی بودند که در دباغ‌خانه‌ی ما پوستشان کنده‌شد! آی پوست‌کلفت‌های بعدی! بشتابید! که مواد پوست‌کنی و برطرف‌کردن موهای زاید از یال و کوپالتان، دوباره در حال عمل‌آوری است».
معلمان کنکوری، خسته از این کلاس و آن آموزشگاه و مانده‌ی این کوچه و آن خانه، نفس تازه می‌کنند برای دومینوی بعدی. بچه‌های کنکوری، فرسوده و تکیده، اما برخیشان در خلسه و نعشگی پوست‌اندازی (!)-که هنوز گرم‌است و جایش تیر نکشیده- ذوق‌زده‌اند و در رؤیای مقاله‌سازی پیش‌پیش. برخی عظیمِ دیگر، پشت‌دست‌گزان، در محشر کبرای اعلام نتایج که: «یا لیتنی لم أتخذ کنکوراً خلیلاً!»
این سیکل معیوب را «بُوَد آیا که عیاری گیرند؟!»
به خصوص عیار رتبه‌های سهمیه‌ای را ؟