ما بدون آژیر قرمز زندگی می‌کنیم
به گزارش مشرق و به نقل از اطلاعات نیوز، رضا ایروانی در نوشته‌ای کوتاه درباره زندگی با ذلت و مرگ با عزت نوشت: «خبر پشت خبر، حالا کمی فروکش کرده است … صبح شده است و آفتاب، نور انداخته بر آنچه...
به گزارش مشرق و به نقل از اطلاعات نیوز، رضا ایروانی در نوشته‌ای کوتاه درباره زندگی با ذلت و مرگ با عزت نوشت:
«خبر پشت خبر، حالا کمی فروکش کرده است … صبح شده است و آفتاب، نور انداخته بر آنچه گذشته است!
ناراحتیم! سوال! چرا دشمن می‌آید به راحتی فرماندهانمان را در خانه‌هایشان ترور می‌کند؟
ولی فرق است بین ما و آنها!
این هزینه زندگی روی زمین است. ما و فرماندهان، ما و دانشمندان، ما ایرانی‌ها. ما روی زمین زندگی می‌کنیم نه زیر زمین. نه در پناهگاه‌ها.
«ما بدون آژیر قرمز زندگی می‌کنیم».
ما همه با هم زیر سقف آسمانیم، با هم می‌خوریم، با هم می‌خندیم، با هم گریه می‌کنیم. ما روی زمین خانه ساختیم. نه از ترس درون سوراخ خزیدیم، نه از وحشت، دیوار دور خودمان کشیدیم. بله! طبیعی است کسی که روی زمین زندگی می‌کند را راحت‌تر از کسی که زیر زمین پنهان شده است شکار می‌کنند! مشخص است که شقایق را راحت از قارچ می‌چینند!
ایرانی‌ها در تنه درختان خانه می‌سازند! درختی که گاهی شاید پوستش زخمی باشد، ولی ریشه‌اش در دل خاک است. زنده‌ست. نفس می‌کشد! گاهی زخم می‌خوریم… گاهی شاخه‌ای می‌افتد، برگی می‌سوزد، ولی اصلِ ما باقی‌ست. ما ایرانی‌ها قد کشیدیم در آفتاب و باران و خاک این سرزمین. پدرانمان هم! پدران پدرانمان هم!
فرق است بین زندگی درخت و لانه عنکبوت! فرق است بین زندگی در روی زمین با زیر زمین! فرق است بین جوانه زدن و تارزدن! فرق است میان ایرانی زندگی کردن و صهیونیستی زندگی کردن!
عنکبوت‌ها برای زنده ماندن، می‌میرانند. لانه عنکبوت‌ها هم دروغین است! سست است و لرزان! با تلنگری فرو می‌ریزد! دلخوش به آن است که لانه می‌سازد! ولی لانه‌اش به مویی بند است! شاید برای همین است که در دخمه‌ها و تاریکی‌ها و سکوت لانه می‌سازد! ما وقتی زخمی می‌شویم، باز می‌روییم. آنها در دخمه‌هایشان می‌لرزند، ما خانه می‌سازیم برای زندگی، آنها لانه‌سازی می‌کنند برای مرگ! صهیونیست‌ها زیر زمین‌اند. آسمانی نمی‌بینند که نگران ریزپرنده و جت و هواپیما باشند! آنهایی که اخبار را در پناهگاه دنبال می‌کنند، آنهایی که شب‌ها کابوس آژیر قرمز می‌بینند، واقعا با ما یکی‌اند؟
ما زیر آسمان، زیر نور، در روز جنگیدیم، شهید دادیم، ولی سر خم نکردیم! ما درختیم! چسبیده‌ایم به زمین. خون شهدایمان هنوز در ریشه‌ها جاری است. هر شاخه‌مان که قطع شد، جوانه جایش را گرفت! و زمین، مال کسی‌ست که با آن یکی باشد، نه کسی که فرار می‌کند! درخت شاید خم شود، ولی ماندنی‌ست، اما برای تار، قطره باران هم زلزله به پا می‌کند.
لانه عنکبوت، سقفِ امنِ ترسوهاست؛ و این جنگ، جنگ درخت است با تار.