شاخه گل نمی‌خواهیم؛ قوانین تبعیض آمیز را اصلاح کنید

ارمغان زمان‌فشمی – روزنامه اطلاعات| در طول تاریخ، اعتراضات و انتقادات به هر تبعیض و ناعدالتی، معمولا از جانب کسانی آغاز شده که خودشان به‌طور مستقیم با آن مواجه بوده و رنج  را با تاروپود جسم و روحشان حس کرده‌اند؛ سیاهپوستان به تبعیض‌های نژادی اعتراض کرده‌اند، کارگران به تبعیض‎های اقتصادی و زنان به تبعیض‌های جنسیتی.

البته عموم این اعتراضات، پس از مدتی به اقشار دیگر هم تسری پیدا می‌کند اما جدی‌ترین و پیگیرترین مطالبه‌کنندگان هر موضوع، همان کسانی هستند که در آن موضوع، مورد تبعیض قرار دارند و موفق‌ترین جنبش‌های اجتماعی، همان‌هایی هستند که از سوی ستمدیدگان آغاز شده‌اند.

کسی که به لطف رانت و پارتی، در رفاه کامل به سر می‌برد، معمولا اعتراضی به وضعیت معیشتی اکثریت جامعه ندارد و اگر هم داشته باشد، اعتراضش به دل نمی‌نشیند و از سر «شکم‌سیری» تعبیر می‌شود.

کسی که برای درمان بیماری‌اش، امکان سفر به اروپا یا مراجعه به بهترین بیمارستان‌های خصوصی پایتخت را دارد و داروهایش را از آن طرف آب برایش می‌فرستند، به شرایط غالب بهداشت و درمان در جامعه اعتراض نمی‌کند و چه‌بسا اصلا در جریان نباشد که در بیمارستان‌ها و داروخانه‌های دولتی چه می‌گذرد!

درحال حاضر، تعداد نمایندگان  مجلس ایران در مجموع ۲۹۰ نفر است که در دوره فعلی (مجلس دوازدهم) زنان در مقایسه با مردان، فقط ۱۴ کرسی یعنی کمتر از یک بیستم، را به دست آورده‌اند. در دهه‌های اخیر، بیشترین تعداد نمایندگان زن در ایران، مربوط به مجلس دهم بوده که ۱۷ نفر را شامل می‌شده و از آن پس، روند حضور زنان در مجلس، در هر دوره سیر نزولی داشته و به ۱۶ و اکنون ۱۴ نفر رسیده است. حال چگونه از مجلسی که ۲۷۶ مرد و فقط ۱۴ زن در آن به قانونگذاری مشغولند و زنان، کمتر از پنج درصد در سیاست‌گذاری‌ها نقش دارند، توقع داریم درد زنان جامعه را بفهمد و برای حل آن‌ها اقدام کند؟خروجی این مجلس، نمی‌تواند چیزی جز قوانینی مانند کاهش سقف مهریه تا ۱۴ سکه باشد.

مثال دیگر این موضوع، لایحه‌ منع خشونت علیه زنان است که برای اولین‌بار در دولت دهم تدوین شد و در دولت‌های بعدی دست‌به‌دست چرخید و گاهی تغییر نام و گاهی تغییر محتوا پیدا کرد. این لایحه در ادوار مختلف مجلس نیز همچنان موردبحث قرار دارد و بلاتکلیف باقی مانده است. در اغلب قوانین و مصوبه‌ها و تبصره‌ها نشانی از توجه واقعی به مشکلات و مصایب زنان دیده نمی‌شود.

در شرایطی که زنان جامعه پابه‌پای مردان، زحمت می‌کشند و در عرصه‌های مختلف علمی، هنری، ورزشی، اجتماعی و اقتصادی رشد می‌کنند و با وجود انواع و اقسام آزارها و برخی نگاه‌های تند و محافظه‌کار و مردسالار و جنسیت‌زده، در تلاش برای به دست آوردن جایگاهی درخور شأن و شخصیتشان هستند، دولت و مجلس هنوز در چنبره دیدگاه‌های کهنه باقی مانده و توانمندی زنان را به‌عنوان نیمی از جمعیت ایران که می‌تواند تأثیری بسزا در رشد و شکوفایی اقتصادی و اجتماعی کشور داشته باشد، باور نکرده‌اند.

آقایان سیاستگذار! مسئولان امور کلان مملکت! ما زنان از شما تعظیم و تکریم نمی‌خواهیم! ما نمی‌خواهیم یک روز در سال یک شاخه گل یا یک کارت هدیه به دستمان بدهید تا به خیال خودتان، دلمان را خوش کرده باشید! ما خواهان اصلاح قوانین جنسیت‌زده و تبعیض‌آمیز هستیم.

ما می‌خواهیم کسی که قانونی مربوط به ما را امضا می‌کند، پای درددلمان نشسته باشد و دردمان را بفهمد. 

ما می‌خواهیم زنی  که جوانی‌اش را صرف ورزش کردن در سطح ملی کرده، برای شرکت در مسابقات بین‌المللی و خروج از کشور، محتاج امضای شوهرش نباشد؛ شوهری که چه‌بسا به دلیل اختلافات معمول زناشویی یا به‌خاطر حسادت و تنگ‌نظری شخصی، به‌راحتی رسیدن به آرزوی ایستادن بر سکوی افتخار برای کشورمان را از همسرش دریغ کند یا اجازه دادن را وجه‌المصالحه خواسته‌های شخصی خود دانسته و آن را منوط به شروطی مثل بخشیدن مهریه از سوی زن قرا ر دهد.

ما دیگر نمی‌خواهیم زنی تحصیلکرده که جایگاه اجتماعی شایسته‌ای دارد، مجبور باشد به خاطر از دست ندادن حضانت فرزندانش یا به هر اجبار دیگری، در زندگی مشترک، گروگان گرفته شود و سرانجام به دست همسرش به قتل برسد. 

ما از شنیدن  گاه و بیگاه اخبار همسرکشی و همسرآزاری، خودسوزی، خشونت‌های خانگی و تبعیض‌های جنسیتی نفرت داریم.

ما از مجلسی که اکثریت قریب به اتفاق نمایندگانش را مردان تشکیل داده‌اند و زنانش هم در بسیاری موارد، با آن‌ها همرنگ و همصدا شده و تبلور «زنان علیه زنان» بوده‌اند، دل خوشی نداریم.

ما می‌خواهیم قوانین مصوب مجلس، در نتیجه دیدن و به رسمیت شناختن رنج‎های واقعی زنان جامعه به دست آید. ما می‌خواهیم قوانین مجلس طوری باشد که انگار « برای زنان» کار کرده‌اند، نه مردان و زنان، علیه زنان!