اولین زن ماهیگیر غزه الهام‌بخش ناوگان آزادی «مادلین»
به گزارش اطلاعات نیوز و به نقل از الجزیره، در حالی که کشتی «مدلین» به سوی غزه حرکت می‌کند تا کمک‌های حیاتی را به مردم این منطقه برساند، کمتر کسی از زنی که این کشتی به نام او نامگذاری شده است، خبر...
به گزارش اطلاعات نیوز و به نقل از الجزیره، در حالی که کشتی «مدلین» به سوی غزه حرکت می‌کند تا کمک‌های حیاتی را به مردم این منطقه برساند، کمتر کسی از زنی که این کشتی به نام او نامگذاری شده است، خبر دارد: «مدلین کُلاب، تنها زن ماهیگیر غزه.»
سه سال پیش، زمانی که خبرنگار الجزیره برای نخستین بار با مدلین کُلاب (که نامش گاهی به صورت مادلین کولاب هم نوشته می‌شود) دیدار کرد، او دو فرزند داشت، منتظر تولد سومین فرزندش بود و زندگی نسبتاً آرامی را در شهر غزه با همسرش، خضر بکر ۳۲ ساله که او نیز ماهگیر بود، سپری می‌کرد.
مدلین که حالا ۳۰ سال دارد بی‌هراس تا جایی که ناوچه‌های اسرائیلی اجازه می‌دادند، به دریا می‌رفت تا ماهی بگیرد و در بازار محلی بفروشد و خرج خانواده را تأمین کند.
با آغاز جنگ اسرائیل علیه غزه، خانواده مدلین ابتدا وحشت‌زده شدند و سپس دل‌شکسته، چرا که در نوامبر ۲۰۲۳ پدر مدلین در حمله هوایی اسرائیل در نزدیکی خانه‌شان کشته شد.
آنها با مدلین که تقریباً نه ماهه باردار بود، به خان‌یونس و سپس به رفح، دیرالبلح و در نهایت نصیرات گریختند.
اکنون آنها به خانه ویران‌شده‌شان در شهر غزه بازگشته‌اند؛ جایی که پس از اجازه ارتش اسرائیل به بازگشت آوارگان به شمال در ژانویه، دوباره به آن برگشتند.
مسئولیت و افتخار
مدلین روی کاناپه‌ای فرسوده در اتاق نشیمن آسیب‌دیده‌اش نشسته است. سه نفر از چهار فرزندش کنار او هستند: واسیلای یک ساله روی پایش، صفیناز پنج ساله کنار دستش و جمال سه ساله در انتهای کاناپه.
او درباره احساسی که پس از شنیدن خبر نامگذاری کشتی به نامش از سوی یکی از دوستان فعال ایرلندی‌اش داشت، می‌گوید: «عمیقاً تحت تأثیر قرار گرفتم. حس بزرگی از مسئولیت و کمی هم غرور داشتم.»
با لبخند ادامه می‌دهد: «از این فعالانی که زندگی و راحتی خود را رها کردند و با وجود همه خطرات کنار غزه ایستادند، سپاسگزارم.»
این گروه ۱۲ نفره شامل گرتا تونبرگ، فعال محیط زیست سوئدی و ریما حسن، عضو فرانسوی پارلمان اروپا نیز می‌شود.
مادلین معتقد است: «این بالاترین شکل انسانیت و ازخودگذشتگی در برابر خطر است.»
خضر، همسر مدلین، با سندی شش ساله روی کاناپه دیگری نشسته و عکسی از کشتی مدلین را که پرچم فلسطین بر فراز آن است، روی گوشی‌اش نشان می‌دهد.
مدلین از ۱۵ سالگی ماهیگیری می‌کرد و چهره‌ای آشنا میان ماهیگیران و فعالان همبستگی بین‌المللی بود. او علاوه بر ماهیگیری، آشپزی ماهری هم بود و غذاهای دریایی فصلی‌اش آن‌قدر خوشمزه بود که مشتریان برای خرید آن صف می‌کشیدند، به‌ویژه غذاهایی با ساردین‌های معروف غزه.
اما حالا، نه او و نه خضر دیگر نمی‌توانند ماهیگیری کنند، چون اسرائیل قایق‌هایشان و انبار وسایل ماهیگیری‌شان را در جنگ نابود کرده است: «همه چیز را از دست دادیم، حاصل یک عمر زندگی‌مان را.» اما این فقط از دست دادن درآمد نیست، بلکه از دست دادن هویت، پیوند عمیقش با دریا و ماهیگیری و حتی لذت ساده خوردن ماهی است؛ چیزی که قبلاً «ده بار در هفته» تجربه می‌کرد.
«حالا اگر اصلاً ماهی پیدا شود، خیلی گران است. فقط تعداد کمی ماهیگیر وسایل دارند و جانشان را برای کمی ماهی به خطر می‌اندازند.»
«همه چیز تغییر کرده. حالا وسط این قحطی، دلمان برای ماهی لک زده.»
خوابیدن روی زمین خالی، نوزاد در آغوش
پس از حمله هوایی نزدیک خانه‌شان در نوامبر ۲۰۲۳، خانواده مدلین طبق دستور ارتش اسرائیل به خان‌یونس رفتند تا شاید آنجا امن‌تر باشد. بعد از جستجوی سرپناه، با ۴۰ نفر از بستگان آواره در آپارتمانی کوچک ساکن شدند و همانجا مدلین درد زایمان گرفت.
«زایمان سخت و بی‌رحمانه‌ای بود. نه مسکن داشتم، نه مراقبت پزشکی. بلافاصله بعد از زایمان مجبور شدم بیمارستان را ترک کنم. تختی نبود، چون زخمی‌ها خیلی زیاد بودند.»
وقتی به سرپناه برگشت، اوضاع همان‌قدر وخیم بود: «نه تشک داشتیم، نه پتو، نه من و نه بچه‌ها. باید با نوزادم روی زمین می‌خوابیدم. واقعاً خسته‌کننده بود.»
او باید به چهار فرزندش رسیدگی می‌کرد، آن هم در شرایطی که شیر خشک، پوشک و حتی ابتدایی‌ترین مواد غذایی تقریباً پیدا نمی‌شد.
مدلین می‌گوید این جنگ، معنای رنج و سختی را برایش دگرگون کرده است.
در سال ۲۰۲۲، او و خضر بین محاصره دریایی اسرائیل و تخریب مکرر قایق‌هایشان، برای گذران زندگی می‌جنگیدند. علاوه بر آن، مادر بودن و کار سنگین ماهیگیری هم بود. اما حالا اوضاع خیلی بدتر شده است.
«دیگر چیزی به اسم سخت وجود ندارد. هیچ چیز با تحقیر، گرسنگی و وحشتی که در این جنگ دیده‌ایم قابل مقایسه نیست.»
کشتی‌ای به نام مدلین
در طول جنگ، مدلین ارتباطش را با دوستان و فعالان بین‌المللی که طی سال‌ها شناخته بود، حفظ کرد: «واقعیتم را با آنها در میان می‌گذاشتم. آنها از طریق من اوضاع را درک کردند. مثل خانواده شده بودند.»
دوستانش در خارج، هم از نظر روحی و هم مالی به او کمک کردند و مدلین بابت این حمایت‌ها سپاسگزار است؛ چرا که باعث شد احساس کند غزه فراموش نشده و هنوز کسانی هستند که اهمیت می‌دهند.
او بابت نامگذاری کشتی هم خوشحال است، اما نگران است که مقامات اسرائیلی اجازه ندهند کشتی به غزه برسد، همان‌طور که در گذشته تلاش‌های مشابه متوقف شده بود: «توقیف کشتی کمترین مشکل است. نگرانی بزرگ‌تر، حمله مستقیم است؛ مثل اتفاقی که برای کشتی ترکیه‌ای ماوی مرمره در سال ۲۰۱۰ افتاد و چند نفر کشته شدند.»
با این حال، مدلین معتقد است که پیام اصلی این مأموریت همین حالا هم به جهان رسیده است: «این فراخوانی است برای شکستن سکوت جهانی، جلب توجه دنیا به آنچه در غزه می‌گذرد. باید محاصره پایان یابد و این جنگ فوراً متوقف شود.»
«این برای من هم پیام امید است. شاید قایقم را بمباران کردند، اما نام من باقی می‌ماند، و بر روی دریاها خواهد رفت.»