از نخستین یادواره شهدای دانشجو جنگ تحمیلی ۱۲ روزه تا تولید و توزیع داروهای ضدسرطان در کشور

نجات معجزه‌آسای دانش‌آموز با فداکاری معلم

معلم دارای جایگاه ارزشمندی است، اما وقتی وظایف آموزشی آنها با ایثار، فداکاری و از خودگذشتگی درهم آمیخته می‌شود، شکوه و عظمتی والا را معنا می‌بخشد و نشان‌دهنده اهمیت و نقش بی‌بدیل آنها در تربیت نسل آینده است، در این بین فداکاری معلم چادگانی تنها نمونه‌ای از این ایثار است.

این معلم فداکار که با فعالیت مستمر به عنوان نجاتگر پایه دو جمعیت هلال احمر از سال ۱۴۰۰ در پایگاه‌های جاده‌ای امداد و نجات بارها توانسته طی عملیات به موقع برای نجات جان افراد آسیب دیده در حوادث و سوانح مختلف اقدامات تأثیرگذار داشته باشد، درباره ماجرای هولناک خفگی یکی از دانش‌آموزانش می‌گوید: هنگامی که مشغول تدریس بودم، سر و صدای عجیبی از بیرون کلاس به گوشم رسید با عجله از کلاس بیرون رفتم، اما از شدت عجله و نگرانی، تعادلم را از دست دادم بر روی زمین افتادم، بدون معطلی برخاستم و سریع، به محل شلوغی رسیدم، همان لحظه یکی از دانش‌آموزانم را دیدم که با صورتی کبود و با حالت ناخوشایند بر روی زمین افتاده بود.

سمندگانی با بیان اینکه در امداد و نجات، صبر و سرعت عمل دو ویژگی متضاد اما مکمل یکدیگر هستند، در حالی که سرعت عمل برای نجات جان افراد در شرایط اضطراری ضروری است، صبر و خونسردی برای ارزیابی صحیح موقعیت، تصمیم‌گیری درست و جلوگیری از آسیب‌های بیشتر حیاتی است، اظهار می‌کند: با جلوگیری از اقدامات نادرست سایر دانش‌آموزان، کنترل اوضاع را به دست گرفتم و با ارزیابی صحنه حادثه مطابق با اصولی امدادی و بر اساس توضیحات حاضران متوجه شد که دانش‌آموز دچار تشنج شده و زبان، مسیر تنفس را بسته است، بنابراین با انجام مانور سر به عقب، صدای خرخر از گلوی دانش‌آموز شنیده شد، اما راه هوایی هنوز به خوبی باز نشده بود که با دقت عملیات کشیدن چانه به بالا و حرکت جارویی انگشت، زبان را بیرون کشیدم و پس از چند ثانیه طی بازگشت تنفس و افزایش ضربان نبض، جان به تن دانش‌آموز بازگشت که بعد از مدتی با حضور نیروهای امدادی برای درمان‌های لازم به بیمارستان منتقل شدند.

او که نجات جان دانش‌آموزش را تنها یک اقدام امدادی ندانسته بلکه بازگشت مجدد تپش قلب خودش ترسیم می‌کند، می‌افزاید: در دل بحران‌ها و حوادث همیشه با تسلط و آرامش عملیات امداد و نجات را انجام می‌دادم، اما در زمان نجات جان دانش‌آموزم دل‌شوره عجیبی داشتم و تجربه‌هایم با من سخن می‌گفتند و دلِ معلمی‌ام جلوتر از هر تکنیک و مهارتی بود و وقتی جان دانش‌آموز از خطر نجات یافت، امید به زندگی درونم لبریز شد.